Hoe is het mogelijk – heb ik mijzelf al meerdere malen afgevraagd – dat Sometimes I Wish We Were An Eagle pas de eerste CD van Bill Callahan is waarmee ik in aanraking kom? Aanvankelijk werd ik getroffen door het uitzinnig mooie hoesontwerp, maar daar bleek al zeer rap ontiegelijk veel bij te komen. Want deze lentefrisse, doch overbelichte paardenfoto biedt zo enorm veel meer! Het heerlijk donderbruine stemgeluid van deze Amerikaan wist ik qua klankkleur meteen te linken met de Singer Songwriter David Wiffen, of iemand als Kevin Ayers. Toch beperkt het talent van Bill Callahan zich allerminst tot deze stem alleen. De productionele aanpak, evenals de waanzinnig knappe composities vind ik ronduit verbluffend. Hey wat bleek, deze zelfde artiest had al eerder een soloplaat onder eigen naam uitgebracht, en bovendien produceert hij al jaren cd’s onder de naam SMOG. Meteen mijn blik verder verruimt en blijkt dat deze Bill Callahan een omvangrijk oeuvre heeft liggen om u tegen te zeggen. (Diverse CD’s, EP’s, singles, cassettes, een aantal samenwerkingsverbanden met Cindy Dall en Will Oldham.)

Wat maakt deze kerel uit Silver Spring Maryland zo ontzettend bijzonder? Zijn alternatief aandoende eigenzinnige muziek is diep geworteld in de traditionele folkmuziek, maar weet hierbij net zo gemakkelijk een aantal zoete strijkers aan toe te voegen. Callahan’s muziek biedt iets spiritueels, en maakt je los van het tijdelijke, en geeft zichzelf daardoor iets tijdloos mee.  Toch is het beslist geen zweverige muziek, juist zeer eigentijds. De voorzichtig voorruitkabbelende muziek verrast, en blijft intens boeien. De teksten zijn aangenaam en op zijn zacht gezegd low profile: “It’s time to put God Away!” Muziek ter relativering en om ultiem te genieten van de ongekende veelzijdigheid. Zelf zit ik nu met een gigantische inhaalslag, want Bill Callahan is hot! – En niet zo’n heel klein beetje ook!